Voedselverspilling? Zonde!

Mijn oma zei vroeger wanneer er avondeten over was: “Kom, vat nog un bietje. Da’s sund om weg te gooien.” Opa schepte dan gedwee voor de zoveelste keer zijn bordje vol en keek met lede ogen naar zijn omvangrijke buik. “Kek, hier zit al da sund.”

Honger

Mijn opa en oma hebben de  hongerwinter (1944-1945) in de Tweede wereldoorlog nog meegemaakt. Barre tijden. Kinderen lagen met rammelende buiken in hun bedje te bibberen van de kou en ouders maakten zich zorgen over hoe ze de dag van morgen weer genoeg eten konden vinden voor hun kroost.

Bah, spruitjes!

Anno 2018 kan ik, laat staan mijn kinderen, het me nauwelijks voorstellen wat honger hebben betekent. Wanneer dochterlief weer haar bord niet leeg eet kan ik wel eens vanuit een noodgreep refereren naar de zielige kindjes in Afrika. “Die zouden hartstikke blij zijn met zoveel lekkers.” Overigens veel indruk maken mijn woorden niet. Ze lust nu eenmaal geen spruitjes. Punt uit.

Oneerlijkheid in de wereld

Over die ongelijkheid in de wereld kan ik me wel eens druk maken. Want terwijl wij in onze Westerse wereld 1,3 ton voedsel per jaar verspillen, is het voedseltekort in Afrika onmenselijk groot. Jaarlijks sterven er duizenden kinderen aan honger. Mensen vluchten zelfs naar Europa en gaan met gevaar voor eigen leven in overvolle bootjes de zee op. Dat er iets fundamenteels mis is met de verdeling van voedsel in de wereld mag duidelijk zijn.

Pruuf ‘t Sund

Trots ben ik daarom op mijn dorp die de handschoen heeft opgepakt in de strijd tegen de ‘waste’. Op 30 september, tijdens het evenement ‘Pruuf ’t Sund’ breekt de horeca in Rooi een lans voor dit thema. De koks van diverse Rooise restaurants gaan de uitdaging aan om iets moois te bereiden van producten die normaal gesproken worden weggegooid. Op de Markt (in de buitenlucht) van Sint-Oedenrode laten zij je ervaren hoe ’t Sund pruuft.

Schuif aan!

Naast de horeca laten ook verschillende modewinkels zich van hun beste kant zien. Want terwijl je voor slechts € 17,50 kan genieten van een driegangenlunch bereid met verspild voedsel, worden je ogen de kost gegeven tijdens een gave modeshow. Dat smaakt naar meer…

Creatief met sund

Mijn kaartjes voor Pruuf ’t Sund zijn al in the pocket. Ben benieuwd wat deze top koks voor iets lekkers op tafel weten te toveren. Wie weet levert het nog inspiratie op om zelf ook wat creatiever met ’t sund om te gaan. Als consument ben je namelijk de belangrijkste speler in de voedselketen. Daarom zet ik graag mijn tanden in hoe ik zelf minder voedsel kan verspillen.
Doe je mee?

Psst… Wil jij een plaatsje reserveren voor Pruuf ’t Sund?

Klik dan op deze link https://www.eventbrite.nl/e/tickets-pruuf-t-sund-49942428147 en bemachtig jouw tickets voor Pruuf ’t Sund online!

 

 
 
 
 
 
 

Papieren tijger of powervrouw?

Toen twee werelden samenkwamen, werd jij geboren. Je zag, kwam en overwon. Met open armen werd je ontvangen en iedereen had het goed met je voor. Doordat je het beste uit beide werelden meekreeg, werd er een stevige basis gelegd. Een basis die stond als een huis.

Funfactor

In al die jaren dat ik je nu ken, heb ik veel plezier met je beleefd.
Je bent altijd in voor een goed verhaal of leuke anekdote. Daar maak je gewoon tijd voor vrij. Fijn is dat, die aandacht voor de kleine dingen.

Gaat om inhoud

Natuurlijk besteed je aandacht aan je uiterlijk; persoonlijke verzorging is belangrijk voor jou. Je bent niet te dik, niet te dun. Je hebt body. Inhoud. En bent zeker geen papieren tijger. Voor jou telt vooral de binnenkant. Dat weten mensen wel aan jou te waarderen. Al ben je ook prachtig om te zien. De titel ‘powervrouw’ mag je daarom met verve dragen.

Powervrouw

Jouw motto: niet lullen, maar poetsen. Daar houd ik wel van. Je bent discreet en behandelt mensen met respect. Als moderne meid ga je met je tijd mee. Daarom beweeg je je tegenwoordig vooral op de digitale snelweg. Logisch, want het is sneller, makkelijker en met één druk op de knop ben je weer helemaal op de hoogte. Handig toch?

Verhalen met een gezicht

‘Mensen’ zijn jouw drijfveer. Je wordt gevoed door de vele mooie verhalen die jou worden toevertrouwd en behandelt deze met veel respect. Sterker nog; het is jouw doel om deze verhalen te delen en zo anderen te inspireren. Met zorgvuldige aandacht illustreer je portretten en geef je ze een podium. Elk verhaal krijgt daardoor een eigen gezicht. Authentiek en echt.

De bedoeling

Meis, je bent uitgegroeid tot een zelfbewuste dame. De verhalen die je deelt, doen er ook echt toe. Je zoekt naar het verhaal achter het verhaal, omdat je gelooft in de bedoeling. De reden van jouw bestaan. Je neemt jouw taak dan ook erg serieus en laat je niet behandelen als een stuk oud papier.  

Verbindende factor

Weet je, de reden waarom ik je dit schrijf, is dat ik het feest vind om met je te mogen werken. Net zoals jij gebruik ik verhalen om verbinding te zoeken met anderen. Voor mijn gevoel begrijp ik jou. Natuurlijk is er wel eens wat, maar samen met de anderen gaan we altijd voor een mooi resultaat. En dat lukt ons. Keer op keer. Daar ben ik trots op. Ik hoop dan ook dat we nog een tijd samen verder bouwen en zo de verbinding leggen met de ander. Daar geloof jij toch ook in, Areander? Area en de ander.
Benieuwd naar Areander? Ga dan naar www.areawonen.nl/areander

 

 
 
 
 
 

Stapje terug, om vooruit te komen

Soms is een stapje terug nodig, om je vizier weer scherp te stellen en te weten welke kant je op wilt. Dat ervaarde ik afgelopen week aan den lijve, toen Nederland in de ban was van Koning Winter. Nadat ik een kleine week had gebivakkeerd bij m’n lief, ging ik met mijn trouwe viervoeter, juffrouw Jansen, weer huiswaarts. In dit knusse stekkie – staat op sloopnominatie woningbouw, maar een fijne plek om te landen – woon ik nu zo’n anderhalf jaar samen met m’n schatjes Joep en Moon. Toen we het vonden was het een lot uit de loterij. Maar nu was het lot ons minder goed gezind.

Standje Jamaica

Binnen was het net zo koud als buiten. Jassen bleven aan en kachels gingen op standje Jamaica. Het voordeel van geen centrale verwarming: gaskachels en elektrische kachels warmen vlug op en al snel steeg het kwik in huis. Echter, toen ik een afwasje wilde doen, kwam er geen druppel uit de warmwaterkraan. Ook in de badkamer gaven koud en warm water radiostilte. Een warme douche zat er niet in..

Moed in de schoenen

Direct belde ik met de woningbouwvereniging. De monteur die kwam – kosten eigen rekening – oordeelde resoluut: de boel was bevroren – let wel; in huis! – en moest ontdooid worden. Dan zit er niks anders op dan de temperatuur naar boven op te schroeven en af te wachten. Al daalde mijn moed steeds verder naar beneden. En na een slechte nacht met spoken die me wakker hielden, was die moed tot in mijn schoenen gezakt.

Het stroomt weer

’s-Ochtends nog steeds geen water. Gekookt water gemengd met koud voor een vlug wasje aan de wastafel. Met stiekeme heimwee dacht ik zelfs nog aan mijn studententijd, die in vergelijking met nu zelfs luxer leek. Het huisje in Nijnsel had zijn dienst gedaan als tijdelijk onderkomen om op adem te komen. Maar nu was het tijd voor de volgende stap. Ik pakte de koe bij de hoorns, belde alle makelaars uit het dorp en nog wat aanverwante connecties met de vraag voor een ander huis. Ik kreeg nul op het rekwest, maar oren en ogen waren open. De eerste stap was gezet. Op dat moment hoorde ik vanuit de bijkeuken het water lopen. De boel stroomde weer en deze burger kreeg weer moed.

Hallo Jumbo!

Door al die toestanden had ik de hele week nog geen boodschappen gedaan, tot groot ongenoegen van de kids. De boodschappenkar, die ik installeerde bij de kassa bij de Jumbo, was tot de nok toe gevuld. Opgewonden blikken mijn kant op en mensen wijzen enthousiast naar de klanten voor mij: ik tel er drie. Wat mij nummer vier in de rij maakt, ofwel: gratis boodschappen! Thuis deel ik het gelukkige toeval met mijn hartjes. Samen staan we te juichen in de keuken. Soms komt geluk uit onverwachte hoek.

Op je kop

Vandaag ziet de wereld er alweer anders uit. Niemand heeft ooit gezegd dat het allemaal makkelijk zou gaan. Maar wanneer de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan. Het werkt! Ik tel mijn zegeningen, voel dankbaarheid voor wat er is en bekijk het geheel in perspectief: soms zit het mee en soms zit het tegen.

 
 
 
 
 

Ode aan juffrouw Jansen

Met trots stel ik je voor aan ons nieuwe gezinslid: juffrouw Jansen. Deze trouwe viervoeter is geboren uit een vakantieliefde tussen moeder Lucky (Berner Senner) en vader (Labradoodle). Ze heeft zeven broertjes en zusjes. Een gezellige boel.

Meet the Lucky’s

Op Marktplaats ontdekte ik dit bijzondere nestje. Ik zag de schattige puppy’s van vijf weken oud en was direct verkocht. Een kruising tussen Berner Senner en Labradoodle. Da’s het beste uit twee werelden. Diezelfde middag nog zat ik met manlief en eigen kroost richting Overijssel voor een Meet en Greet met de Lucky’s.

Woman on a mission

Mijn snode plannetje leek te lukken. Ik was al om. Nu eega nog. Gelukkig had ik de kinders op mijn hand. Want durf maar eens ‘nee’ te zeggen tegen smekende kinderoogjes, die zich vastklampen aan zo’n pluizenbol… en teksten uitkramen als: Ahhh, mag ik deze??? Mama, papa, pleeeaaassssee??!!

Nog drie, nog twee, nog ÉÉn…

En zo geschiedde. Nog diezelfde middag werd het beklonken: er kwam een puppy in huize Bongers! Unaniem kozen we voor het zwarte dotje met de meest adorabele oogjes, witte voetjes, wit borstje en wit neusje. Het aftellen was begonnen. Nog drie weken wachten en dan kregen we gezinsuitbreiding.

Nesteldrang

We hadden dus nog drie weken de tijd om ons voor te bereiden op de komst van ons mupke. Het voelde alsof ik weer de laatste spurt maakte in een zwangerschap. Lang leve de nesteldrang! Kasten werden uitgemest en het schuif-maar-op-de-lange-baan-lijstje fiks ingekort. Lieve man werd lichtelijk paniekerig, want van hem werd het grove werk verwacht. Het bouwen van een hondenbox voor in de kamer waar ons kleintje naar hartenlust de boel mocht verkennen. In deze box kwam haar bench, die we nu nog verkleinde met tussenschot, maar waar ze volgens prognose binnen no time in zou groeien.  (het is echt een hele grote bench!!)

Man on a mission

In de tuin werd op een discrete plek een echt hondentoilet gegraven, waar dotje haar behoefte moest gaan doen. We wilden in de zomermaanden namelijk niet onverwacht worden verrast door een smeuïge hondendrol aan onze schoenen. Kortom: never a dull moment tot D-Day. En die dag kwam dan eindelijk! Mars ging haar ophalen met op de achterbank de geleende bench van Faith. Alsof er weer een maxi cosi in zijn auto stond, zo zenuwachtig was de schat. Thuis klopten vol verwachting ons hart…

Doorbijtertje

Maar daar was ze dan eindelijk! Een klein bolletje zwart met witte sokjes. Acht weken oud en plotseling weggerukt uit haar veilige nestje om zich te vestigen bij een stel wildvreemden tweevoeters. Het zal je maar gebeuren… Een onverwachts afscheid van de moederwarmte. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Je staat opeens voor de uitdaging om het beste te maken van deze nieuwe situatie waarin je verzeild bent geraakt. Ofwel: doorbijten en karakter tonen.

Kwam, zag en overwon

Gelukkig draait juffrouw Jansen haar poot daar niet voor om. Deze diva weet feilloos gebruik te maken van haar looks. Vanuit een onbevangen charme won zij elk menspersoon voor zich. Zij kwam, zag en overwon op natuurlijke wijze haar plek in ons gezin. Join your new flock, meisje!

Vrijheid, blijheid

Nu, twee maanden later, kunnen we ons een leven zonder Jansen (voor intimi) niet meer voorstellen. Jazeker, alle clichés zijn waar. Je gaat echt houden van zo’n beesie. Ze hoort er helemaal bij. Elke dag is weer een feest als zo’n vrolijke pup je kwispelend begroet. Zoveel blijheid, dat geeft je leven nog meer kleur!

Enjoy!



 
 
 
 
 

Wat een Klik!

Soms weet je gewoon; dit zit helemaal goed! Dit gevoel had ik ook tijdens de ‘wandeling vol verhalen’ met Rachel van de Greef vorig jaar oktober. Samen met haar zocht ik naar haar verhaal. Een verhaal waarmee ze zichzelf kon presenteren tijdens een bijeenkomst van jongerenplatform Ruuw in CHV Noordkade.

Geven zonder verwachting

We trokken onze wandelschoenen aan en op het ritme van onze stappen, kwamen de woorden als vanzelf. Een verhaal over een bijzonder concept dat Rachel de afgelopen jaren heeft neergezet: Picknick met een Klik (PmeK). “Een project over geven zonder verwachtingen. Dat is het mooiste wat er is en niet in geld uit te drukken”, zegt deze idealistische dame. Tijdens Picknick met een Klik worden achttien enthousiaste startende ondernemers(Picknickers) gekoppeld aan zes topondernemers(inspirators). Samen gaan zij een traject aan om te bouwen aan een gezonde en groeiende onderneming. De eerste ontmoeting is tijdens een picknick in de buitenlucht. www.picknickmeteenklik.nl

Belofte aan mezelf

Verderop op het pad ontmoet ik ook het verhaal van de twaalfjarige Rachel. Een meisje met een vader die door zijn gezondheid in een WAO-traject belandde. Haar moeder, die altijd thuis voor de kinderen zorgde, moest daardoor gaan werken en werd kostwinnaar. In die tijd beloofde Rachel zichzelf onafhankelijkheid. Dat ze deze belofte is nagekomen, heeft ze afgelopen jaar wel bewezen.

Kwetsbaarheid als kracht

Na onze wandeling bleven we contact houden. Er ontstond een vaste verbinding die zorgde voor wekelijks contact. Wat een feest der herkenning! Een klik, alsof je elkaar al jaren kent. Het vergt moed om je kwetsbare kant te laten zien. Toch is dit één van de mooiste dingen, die mensen kunnen laten zien. Het vraagt ook om vertrouwen. En daarom vind ik het een eer als iemand zijn of haar verhaal met je wil delen. Dankbaar voor het vertrouwen en het lef om de verbinding met de ander aan te gaan vanuit je puurste vorm.

Gunfactor van hier tot aan de maan

Ook Rachel is zo’n power vrouw, die er niet voor wijkt haar kwetsbare kant te laten zien. Met rechte rug en kin omhoog trotseert ze de wereld en predikt haar geloof in de Picknick vol overgave en maakt daarmee ook anderen enthousiast. Of zoals Sabine Hulsman, oprichter van The Cookie Company en inspirator van PmeK zegt in het magazine van Picknick met een Klik, editie 4: “De primaire reden waarom ik ‘ja’ zei tegen Picknick met een Klik, is Rachel. Met haar enthousiasme, energie en 100% geloof in de Picknick is ze in dezen zelf een inspirator. Je kan gewoon geen ‘nee’ tegen haar zeggen. Ze heeft een gunfactor van hier tot aan de maan.”

Versterken door verbinding

Afgelopen editie van Picknick met een Klik draaide ik mee achter de schermen. Als liefhebber van verhalen, kon ik mijn hart hier goed ophalen. Er ontstonden heel wat mooie kunstwerkjes op papier, want ik kan alleen maar verhalen schrijven als ik ze ook voel. En gevoel was er genoeg! Het is bijzonder te ervaren hoe zo’n traject groeit. Vooral de energie die binnen zo’n Picknick-club ontstaat, verandert geleidelijk van aftastend naar elkaar versterken door verbinding. Het zijn stuk voor stuk ondernemers, die ondernemen vanuit het hart. Geven, delen, samenwerken en waarderen. That’s the spirit!

Trots op magazine

Inmiddels is Picknick vier achter de rug. Meester-patissier Robèrt van Beckhoven, bekend van het tv-programma Heel Holland Bakt, was de gastheer tijdens de afsluiting in de Leerfabriek in Oisterwijk. Rachel straalde weer haar stralende zelf tussen alle deelnemers, inspirators en partners. Het was fantastisch! Na afloop kreeg iedereen de nieuwste editie van het Picknick met een Klik magazine uitgereikt. Een uitgave waaraan ik met veel plezier, energie en enthousiasme heb meegewerkt. En waar ik stiekem ook best trots op ben. Nieuwsgierig? Check het magazine online.
Soms weet en voel je gewoon in hoofd en hart: dit is een klik. Dank Rachel voor je vertrouwen, energie en inspiratie. Je bent een topper. Samen gaan we nog veel mooie dingen creëren. Ik sta aan de zijlijn!

 

 
 
 
 
Fotografie Wouter van der Wal

(Ge)moe(d)stuin

Toen het een paar jaar geleden even niet zo lekker liep met mij, maakte ik een to-do-lijstje met dingen die ik anders wilde. Bovenaan het lijstje stond: terug naar de basis. En met dat als uitgangspunt heb ik alle punten stuk voor stuk uitgevoerd, veranderd en afgevinkt. Zo kwam ik steeds dichter bij de kern en voelde ik weer waar het nu echt om draait in het leven. In mijn leven althans. De dingen waarvan ik gelukkig word.

Geduld kweken

Om tot die kern te komen, wist ik dat ‘geduld’ een belangrijke eigenschap was in dit verhaal. Maar hoe kweek je dat? Ik besloot om het letterlijk te nemen en ondernam stappen om een moestuin aan te leggen. Als trouwe supporter ondersteunde manlief mij waar kon en deed het grove voorwerk. Een mooi stukje aarde werd klaargestoomd om dienst te doen voor het moestuinproject.

Zaaien en oogsten

En toen was het zover: ik was de gelukkige bezitster van een heuse moestuin. Dat wil zeggen: het belangrijkste onderdeel moest nog plaatsvinden. Het zaaien en oogsten. Zonder enige kennis, maar wel met een dosis enthousiasme en wilskracht, startte ik met moesen en stopte de zaadjes in de grond. Tja, en dan is het afwachten. Want hoe graag ik ook de spinazie, sla, boontjes en wortels de grond uit keek, alles heeft tijd nodig om tot resultaten te kunnen komen.

Partner in crime

Inmiddels was nicht Yvonne ook enthousiast aangehaakt bij het moesplan. Steevast stond op vrijdagochtend, wanneer onze dochtertjes vrij waren van school en samen speelden, ‘moesen’ op de agenda. Natuurlijk startten we de ochtend met koffie en wat lekkers, maar dan was er werk aan de winkel. Uitgerust met schoffel en schop trokken we naar ons landje en bestreden het onkruid die onze plantjes dreigde te overwoekeren.

Verhalentuin

Terwijl wij vol overgave in de aarde wroetten, kwamen de verhalen over het ‘wel en wee des levens’ los. Naarmate de plantjes groeiden, groeiden ook onze inzichten over onszelf en thema’s in ons leven. Niet alleen onze plantjes hadden ruimte gekregen, maar ook in onze hoofden was het een stuk overzichtelijker geworden. Bovendien leverde deze vruchtbare gesprekken het nodige groenvoer op. Met duidelijk voelbare spieren en kleine pareltjes op ons voorhoofd van de ontspanning, bekeken we na zo’n moessessie tevreden naar het resultaat. Wat je al niet kunt bereiken met een beetje liefde, geduld en water.

Enjoy!

 

 
 
 
 
 

To do: babyboek

Zo secuur en punctueel ik in mijn werk ben, zo kan ik achter de feiten aanlopen in mijn privéleven. Op de een of andere manier zijn er altijd wel dingen die maar op mijn to-do-lijstje blijven staan. Die op een gegeven moment zo groot worden, dat het een heel ding wordt. Zo heeft onze jongste, inmiddels zes, nog steeds geen eigen fotoboek. Zelfs niet een klein boekje met babykiekjes. Al zes jaar staat op mijn lijstje dat er zo’n boek moet komen, maar dit ‘moetje’ verdwijnt telkens weer op de achtergrond. Om vervolgens bij tijd en wijlen als een spook in de nacht op te duiken en mij een enorm schuldcomplex aan te praten.

Best-off

Als tegenhanger voor dit ontaarde moedergedrag houd ik van mijn kroost een ‘best-off-boekje’ bij. En ook al ben ik niet erg consequent in het bijhouden ervan, toch bevatten de boekjes al behoorlijk wat leuke anekdotes en geniale uitspraken. En daar ben ik stiekem best trots op! Om het mezelf makkelijker te maken, heb ik de lat laag gelegd. Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt, dat het niet uitmaakt wanneer ik iets schrijf. Zo komt het voor dat ik een half jaar de bundeltjes laat verstoffen in een hoekje. Daardoor mis ik wel eens een pareltje. Aan de andere kant: als ik dan de slag te pakken heb, lepel ik moeiteloos het ene na het andere avontuur op. Met een lach op mijn gezicht beleef ik elk verhaal opnieuw. Het tafereel staat weer op mijn netvlies en wordt begeleid door de beste teksten.

Nog een keer!

Sinds kort is dochterlief in de ban van ‘haar boekje’. “Mama, wil jij dat verhaaltje nog eens vertellen van ‘spreek jij een andere taal’?”, vraagt ze net zolang, totdat ik overstag ga. Samen bekijken we elke bladzijde en lees de woorden voor die erop staan. Vaak schatert ze het uit van plezier en roept: “Nog een keer! Nog een keer!” Op dat soort momenten ben ik enorm blij dat ik al die schatten heb verzameld. Mooie herinneringen voor later ...

Schrale troost

En dan bekruipt me toch weer het gevoel: o ja, het babyfotoboek ... En zeg ik tegen mezelf: niet vergeten! Binnenkort echt aan beginnen. Als ik het wat rustiger heb, dan ga ik het doen. Zucht ... Een schrale troost is dat ik om me heen ook stiekeme bekentenissen hoor, die een soortgelijke strekking hebben als mijn zonde. Blijkbaar ben ik niet de enige die bepaalde klusjes hardnekkig blijft uitstellen ...

Lotgenoot gezocht

Daarom heb ik het volgende bedacht. Om ervoor te zorgen dat ook jongste uiteindelijk het ouderlijk huis verlaat met babyboek, ga ik op zoek naar een lotgenoot. Iemand die in hetzelfde schuitje zit als ik en die samen met mij een paar avondjes boeken wil plakken. Natuurlijk klaren we allebei onze eigen klusjes. Laat dat duidelijk zijn. Zo hebben we allebei een goede stok achter de deur én ook nog eens een gezellige avond. Met als kers op de taart: een streep erbij op mijn to-do-lijstje!

Enjoy!

 

 
 
 
 

Wandeling vol verhalen

Wanneer ik mijn hoofd wil leegmaken, trek ik mijn wandelschoenen aan en maak ik een rondje door de natuur. Vooral in de herfst als je de bladeren in het bos onder je voeten voelt knisperen, trek ik er regelmatig op uit. Even de boel de boel en mijn gedachten de vrije loop laten. Een paar keer diep ademhalen door de neus en mijn ademhaling daalt hoorbaar. Bij elke stap die ik zet, voel ik me meer ontspannen en vrijer. Blokkades verdwijnen, de boel stroomt weer en er ontstaat weer ruimte voor ideeën. Heerlijk!

Doen!

Het klinkt zo simpel, maar toch… Op de momenten waarop het aankomt en je verstrikt raakt in gedachten en blokkeert in je handelen, bedenk je niet altijd hetgeen wat goed voor je is. Er is dan ook maar één remedie en dat is: doen. Ook al druist dat in tegen krampachtige overtuigingen, tijdsdruk en ellenlange to-do-lijstjes: als stresssymptomen zich aandienen, zorg dan dat je in beweging komt. Letterlijk. Niet alleen is het gezond, het haalt de druk van de ketel. Met een half uurtje wandelen creëer je weer overzicht. Door letterlijk afstand te nemen van de waan van alledag, weet je weer wat prioriteit heeft en wat nog wel kan wachten. Zo zorg je ervoor dat je gefocust blijft, zonder te verstarren. Bovendien krijg je een extra shot endorfine (gelukshormoon), waardoor de wereld er een stuk vriendelijker uitziet.

Samen op weg naar jouw verhaal

Wandelen helpt ook om  op verhaal te komen. Zo maakte ik afgelopen maanden regelmatig een wandeling samen met iemand, om inzichten te krijgen in een persoonlijk verhaal of juist ter inspiratie voor een bedrijfsverhaal. In beweging schiet een verhaal wortel. Samen ga je op weg en verzamel je thema’s die het verhaal vorm geven. Bij de één vertaalde ik het verhaal naar papier, bij de ander gaf ik handvatten om zelf aan de slag te gaan. Juist wanneer je zelf de woorden vindt, is het echt jouw verhaal.

Op zoek naar jouw verhaal?

Ben jij ook op zoek naar jouw verhaal en heb je hierbij hulp nodig? Neem contact met mij op, dan bekijken we samen naar de mogelijkheden. Enjoy!

Sometimes, you need to step outside, Get some fresh air,
and remind yourself who you are and who you want to be.

 
 
 
 

Dankbaarheid

In mei 2013 bracht ik een paar dagen in een Tibetaans centrum door in het Belgische Huy. Eén groot avontuur, een cadeau voor de rest van mijn leven. Daar kocht ik in het winkeltje een rozenkrans: een mooie houten ketting met turquoise steentjes en een geel klosje. De ketting wordt gebruikt tijdens meditaties, waarbij elke kraal staat voor iets waarvoor je dankbaar bent. En omdat ik tot in mijn tenen dankbaar was, dat ik hier mocht zijn, vond ik dit een toepasselijk cadeau voor mezelf. Een herinnering aan een bijzondere tijd.

Elke dag is een nieuwe kans

Frans Goetghebeur van het Tibetaans Instituut refereerde op de laatste dag in zijn slotwoord aan dingen waarvoor we nog meer dankbaar mochten zijn, zoals: dat we elke dag wakker worden. En dat elke dag weer een nieuwe kans is om iets moois van je leven te maken. Elke dag heb je de keuze om dingen anders aan te pakken. Elke dag heb je de keuze om je gedachten te veranderen van negatief naar positief. Zoiets komt niet vanzelf en het kost de nodige oefening, maar op een dag word je wakker en voel je dat er iets is veranderd. Frans zei ook dat je dankbaar mocht zijn opdat je wakker wordt in een land waar geen oorlog is. Een land waar je wakker wordt van de vogels of de wekker in plaats van kanonschoten. Een waarheid als een koe.

Mooi stukje aarde

Op de terugweg mijmerde ik nog na met het thema ‘dankbaarheid’ in mijn hoofd. Ik besefte dat ik geluk heb. Ik ben opgegroeid met twee lieve ouders die zielsveel van mij houden en die ervoor hebben gezorgd dat ik kon studeren. Een goede basis. Daarnaast woon ik samen met mijn man en onze kinderen in gezondheid op een heel mooi stukje aarde, waar rust, ruimte en tevredenheid heerst. Een ruimte waarin we in vrijheid leven als gezin. Dit alles delen we met lieve mensen om ons heen. We bieden een luisterend oor, eten en drinken samen en maken vooral veel plezier. Samen kunnen we ervoor zorgen dat we ervoor elkaar zijn. Dat we, ondanks de economische crisis nog steeds een luxe leven hebben, doordat we kiezen voor saamhorigheid, verbondenheid en vrijheid.

Neus

Zo memoreerde ik nog een tijdje verder. Denkbeeldig gleden mijn vingers van kraal naar kraal. Maar blijkbaar was ik niet de enige die nadacht over dankbaarheid. Ook Huub, mijn reisgenoot, hield zich ermee bezig. En hij kwam met de verfrissende conclusie: ‘Ik ben dankbaar dat mijn neus van voren zit en niet van opzij…’ En zo is het!

 

 

 
 
 

Bijzondere boekenbeleving

Vanmorgen had ik een interview bij Bek Boeken & Bijzonders.
Bek Boekhandel is al jarenlang een begrip in Veghel en omstreken. Ik kom er regelmatig en vind het heerlijk om rond te dwalen in die boekenwereld. Zelden ga ik met lege handen de deur uit. Hoe kan het ook anders, als alles zo appetijtelijk gepresenteerd staat. Bovendien ben ik een echte boekenwurm en word ik gretig bij de aanblik van zoveel verborgen schatten.

Open en licht

Vandaag had ik dus dat interview met de nieuwe bedrijfsleider, Ron van Bek Boeken & Bijzonders. Sinds april is de boekenwinkel overgenomen van de familie Bek en is de boel verbouwd. Ik was al een tijdje niet geweest, dus ik was blij verrast met de open en lichte uitstraling. De mooie, robuust donkereiken winkelinrichting was gelukkig wel behouden. Maar nieuw was bijvoorbeeld de Simon Levelt afdeling met een groot scala aan heerlijke verse theeën en koffiebonen en leuke bijbehorende accessoires.

Exclusieve wijntjes en sigaren

De winkel was nog gesloten en binnen werd er druk gewerkt aan de inrichting van de afdeling exclusieve wijntjes en sigaren. Leuk detail is dat de sigaren achter een gesloten deur zitten en dat vaste klanten een eigen sleutel krijgen. Is het rookverbod voor 18 jaar en jonger ook meteen opgelost.

Boekenbelevingsconcept 

Samen met Ron genoot ik van een vers kopje Jasmijnthee, terwijl hij enthousiast vertelde over de vele ideeën van de nieuwe eigenaar, waar de koffie- en theeafdeling en de wijntjes en sigaren deel van uitmaken. Het idee is dat de winkel een soort van boekenbelevingsconcept wordt. Hoofdzaak blijven de duizenden boeken en kantoorartikelen, maar daarnaast komen nieuwe elementen die het boekengevoel verhogen.

Boekengevoel

Bij het horen van ‘boekengevoel’ kreeg ik direct het visioen van mezelf in een luie stoel genesteld naast een knapperend haardvuur met mijn een heerlijk kopje verse groene thee met zo’n bijzonder lekker chocolaatje, ook uit de Simon Levelt winkel. Op het kookeiland stond al een wijntje ontkurkt voor later op de avond. En in mijn handen het nieuwste boek van literaire trillerschrijfster Saskia Noort. Da’s pas een boekbeleving optima forma!

BEKske koffie

Ik werd rondgeleid door de zaak en werd gewezen op de leuke details en grappige woordgrapjes. Zo had je naast de trap naar de bovenverdieping afdeling reisboeken, een wand vol met namen van schrijvers die ooit bij BEK zijn geweest. De kantoorartikelen hadden een aparte plek gekregen achterin de zaak. Praktisch en overzichtelijk. Aan die wand een foto-overzicht van de familie Bek met oude krantenartikelen en documenten onder naam looking BEK-wall. En achterin de zaak waar alle kookboeken zijn verzameld kun je een lekker BEKske koffie drinken.

Oud en nieuw in symmetrie

Er was zoveel te zien en over elk detail leek wel nagedacht. Mooi was ook de aparte ruimte waar workshops schilderen en boekenschrijven werden gegeven. Wellicht ooit nog eens een mooie ruimte voor mijn eigen workshop creatief schrijven. Leuke toekomstmuziek… Een echte eye-catcher was het glas-in-lood-raam achter de toonbank. Blijkbaar zat dat raam er al jaren, maar was het nooit zo opgevallen. Door de nieuwe winkelinrichting is het opeens herontdekt. Een ware kleurexplosie waar je het geschiedenisverhaal vindt van de familie Bek. Kortom: het was een bijzondere beleving bij BEK Boeken & Bijzonders, waar oud en nieuw elkaar in symmetrie treffen. Keep on the good work!

 
 
 
 
 
 
 
 

Dromen waarmaken

Een paar maanden geleden besloot ik om mijn bedrijfsnaam te veranderen. Hoe zoiets tot stand komt is een proces waar je in zit en waaruit uiteindelijk iets moois ontstaat. Zo bedacht ik,al fietsend door het mooie Rooi, de naam van mijn bureau: Buro Bloem, Tuin voor Verhalen. Het voelde direct goed en vertrouwd, alsof hij er al jaren was geweest. Fijn dat ik hem nu dan ook had ontdekt. Naast nieuwe naam besloot ik ook mijn huisstijl en website aan te pakken. Het geheel werd in een nieuw jasje gestoken en het resultaat zag, mede dankzij GerdySign er gelikt uit.

Afscheid en nieuw begin vieren

Overvallen door een gevoel van weemoed, want ik nam voor mijn gevoel toch afscheid van elf jaar Tekst in Uitvoering, besloot ik om dit afscheid te vieren met een nieuw begin. Ik ging door mijn kaartenbakje van relaties waarmee ik afgelopen jaren had samengewerkt en nog werk. Oude bekenden kwam ik tegen en dacht bij mezelf: dat zou leuk zijn om die weer eens te zien. In gedachten zag ik een lange tafel voor me met daaraan oude gezichten en nieuwe gezichten, van mensen waarmee het klikte en klikt. Samen zaten al die mensen gezellig met elkaar te praten en intussen genoten ze van lekker eten en drinken in mijn tuin voor verhalen.

Uitnodiging

Enthousiast door dit plaatje besloot ik de stoute schoenen aan te trekken. Ik schreef een brief naar relaties, oude en nieuwe, en nodigde hen uit voor een lunch in mijn tuin. Omdat ik hen wilde bedanken voor 11 jaar Tekst in Uitvoering en samen met hen de ‘geboorte’ van Buro Bloem wilde vieren.

Kijkje in de keuken

Uiteindelijk accepteerden elf mensen enthousiast en verrast mijn uitnodiging en op 4 september heette ik ze één voor één welkom. Mijn kantoor was voor de gelegenheid voorzien van een likje verf en nieuwe opstelling en geïnteresseerden namen even een kijkje in de keuken.

Plaatje compleet

Het weer deed z’n uiterste best en liet zich van zijn stralendste kant zien. Samen genoten we aan een lange tafel onder de veranda van elkaars gezelschap, van de tuin en het groene uitzicht. Het eten en drinken smaakten goed. Speciaal voor de gelegenheid had ik tomatensoep van zelfgekweekte tomaten en een aantal verse salades gemaakt en heerlijke verse broodjes bij de bakker gehaald. Toen iedereen er was, was mijn plaatje compleet. Samen proosten we op een mooie middag en op de toekomst van Buro Bloem. Als herinnering aan deze bijzondere dag kreeg ik van Mark Kamphuis van MKfotografie een aantal mooie plaatjes. Dank daarvoor!

Wat voelt het heerlijk als je een droom waarmaakt!

 

 
 
 
 
 
Fotografie © Mark Kamphuis 2014

metamorfose

Een paar jaar geleden hebben wij ons huis verbouwd. Wat begon met een kleine aanbouw, groeide uit tot een complete metamorfose. Het idee was om de schuur bij het huis te betrekken. Tja en dan bedenk je je dat nu je toch bezig bent, je ook maar meteen de vloer eruit kunt halen, zodat er vloerverwarming kan komen. En ja, de badkamer en keuken zijn toch ook al 30 jaar oud, dus…. Kortom, in een half jaar tijd bivakkeerden we in de puin en zagen we langzaam aan dat de boel meer vorm kreeg. Het resultaat is fantastisch geworden. Nog elke dag zijn we blij met de enorme vrijheid en ruimte die we gecreëerd hebben. We genieten dan ook volop van ons fijne huis.

Onbekende bestemming

Het enige minpuntje aan dit hele gebeuren was dat er altijd wel spullen waren waarmee we geen raad wisten. Sinds de verbouwing was dan steevast de oplossing hiervoor: zet maar op kantoor. MIJN kantoor. Tijdens de verbouwing fungeerde het kantoor als kledingkast annex speelgoedopslagplaats. En ook na de verbouwing verdwenen spullen met onbekende bestemming in een hoekje op kantoor. Totdat ik het welletjes vond. Mijn werkplek werd steeds beperkter en op den duur zat ik nog ergens in een hoekje verscholen tussen de spullen, een poging te wagen om creatief te wezen. Dat moest anders.

Nieuw kantoor

Afgelopen week had ik een lunch voor mijn relaties georganiseerd (meer hierover in een andere blog) en dat was meteen een mooie gelegenheid om de boel op orde te brengen. Eindelijk kwam ook mijn kantoor aan de beurt en verdwenen steeds meer spullen uit de ruimte en kwam er weer rust in de tent. De muren kregen een warm zachtgrijs tintje en de achterwand waartegen de hoogglans witte boekenkast kwam te staan, werd appeltjesgroen. Aan de muren kwamen mooie schilderijen te hangen en de bureaus werden grondig opgeruimd. Nadat er ook nog eens een grote schoonmaak werd gehouden, was het kantoor klaar. Eindelijk had ik mijn ruimte weer terug en kon ik weer genieten van rust en schoonheid om me heen. Laat die creatieve radaren maar lopen! Enjoy!

 

 

 
 

Werk aan de winkel

Wanneer mijn ouders terugkwamen van vakantie, doken ze als eerste de tuin in. Mijn vader liep naar achteren om zijn pluimvee te bekijken en mijn moeder schoot de tuin in om te inspecteren hoe deze erbij lag en waar er werk aan de winkel was. Ook de moestuin was aan inspectie onderhevig en enthousiast kwam mijn moeder dan vertellen over de oogst.

Onkruid vergaat niet

Inmiddels ben ik zelf ook moeder en ben sinds een jaar in het bezit van een moestuin (de grote tuin hadden we al). Wij zijn net terug van vakantie en ik betrapte mezelf erop dat ook wij als eerste de tuin in schoten. Manlief Marcel zag het werk al liggen bij de aanblik van het hoge malse gras en ik schrok me een hoedje toen ik de moestuin betrad. Kniehoog staat het onkruid in de moestuin met hier en daar nog een uitgeschoten bonenplant. De kas is eveneens ontploft, maar tussen het bladergeweld zijn ze dan toch echt rijp voor de pluk.

Tijd voor oogsten

Heerlijke trossen vol rode tomaten hangen topzwaar aan de planten. Tijd voor soep! De schattige snackkomkommers zijn getransformeerd tot enorme dikke knoeperds. De courgetteplant heeft zich verplaatst tot het midden van de kas en neemt nu de helft van de vloeroppervlakte in beslag met haar enorme bladeren. Maar daar tussenin laat ze een paar juweeltjes van verse gele courgette zien. Mama paprikaplant heeft het druk, nu haar kroost zich aan het ontwikkelen is. Een aantal kinders zijn al van puberformaat en zien er heerlijk uit.

Klusje klaren

Tijdens onze vakantie is de zorg overgedragen aan mijn zus en nam compagnon nicht Yvonne het in week twee van haar over. Zij hebben zich vooral ontfermd over het plukken van de oogst en hebben daarmee eerste zorg verleend. Nu wij weer terug zijn, kan het grote werk weer beginnen. Gelukkig staat nicht Yvonne te trappelen om dit klusje samen met mij eens flink te klaren. Vrijdag gaan wij met schoffel, emmer en een berg energie deze noeste arbeid ondernemen. Samen banen we ons een weg in deze groene wildernis. Zodat we na afloop weer een gespreid bedje hebben voor het planten van nieuwe zaadjes met oogst in het nieuwe seizoen. Wij hebben er zin in!

 

 
 

Aandacht, water en geduld

Een ware ontploffing heeft plaatsgevonden in mijn kas. De twee schattige tomatenplantjes zijn uitgegroeid tot een ontembare jungle aan takken gedecoreerd met – nu nog – groene trostomaten. Het grote wachten is op de dag dat de tomaten kleur gaan bekennen. De courgetteplant die in het begin nog alle ruimte in de kas had, bedekt met zijn enorme bladeren de helft van de grond. Vanuit de mooie bloemen van dit gewas zijn de eerste tekenen van gele courgettes te zien. Groei, groei.

Trotse mama

De twee snack-komkommerplanten groeien uitbundig de hoogte in. Alleen het paprikaplantje is van een bescheiden afmeting, maar laat zich aan de andere kant niet kisten. Als een trotse mama toont ze haar kroost. Nog even geduld. De paprikaatjes zijn nu nog van miniformaat, maar beloven groot en mals te worden.

Vruchten geplukt

Van de snack komkommer hebben we al met regelmaat de vruchten geplukt en het mag gezegd worden: het smaakt hemels! Nooit geweten dat een komkommer zo smaakvol kan zijn. Love it! Ook de kinders knabbelen met smaak zo’n mini komkommer in mum van tijd weg. Een ander plantje waarvan we al hebben genoten is de Marokkaanse mint. Heerlijk in de thee, maar ook als deco-blaadje in een bubbelend glas Hugo. Cheers mate. 

Bedrijvigheid

Buiten de kas is ook hard gewerkt aan persoonlijke groei. Wortel, sla, spinazie en lente-ui zijn klaar voor de pluk. En aan de bonenplanten prijken talloze bloemen die zo meteen transformeren tot boon. Kortom, er volop bedrijvigheid in de moestuin en kas. Het is een lust voor het oog, al die plantjes die zo hard hun best doen om volwassen te worden. En met de nodige aandacht, regelmatig water en het geduld gaat dat deze zomer helemaal goed komen. Enjoy the sun!


 
 

Kasdecoratie

En toen was het zover. Nadat we enkele weken geleden de moestuin weer voorzien hadden van de nodige zaden, was het tijd om de kas in te wijden. Samen met bondgenoot en nicht Yvonne vertrok ik op een zaterdagmiddag naar Lennisheuvel waar een huis-tuin-en-keuken-kwekerij zit. Daar hadden ze precies wat wij zochten. Miniplantjes voor in de kas in allerlei soorten en smaken.

Mercedes onder tomaten

Met water in de mond keken we naar al die schattige groene plantjes die ons over een paar maanden zouden voorzien van allerlei lekkers. Tomatenplantjes waren er genoeg. Van cherrytomaat naar gele tomaat tot trostomaat. Op aanraden van de eigenaar – die wij inmiddels hadden ingeschakeld voor advies – kozen we voor de trostomaat. Volgens deze kenner de Mercedes onder de tomaten. Tevens kregen we een spoedcursus ‘dieven’. – het verwijderen van uitgelopen okselknoppen, de ruimte tussen stengel en het blad. – Een en al oor absorbeerde wij de informatie en sloegen deze op de harde schijf op. Handige input voor een goed resultaat.

Mooie oogst

Daarnaast werd ons verteld dat aan een paprikaplant wel 15 paprika’s kunnen groeien en aan een courgette plant net zoveel. Je moet het maar weten. Ons enthousiasme werd alleen maar groter bij het zien van de overige gewassen in spé. Uiteindelijk kozen we voor de gele courgette, oranje paprika, snack komkommertjes en verschillende mini-kruiden. Tevreden met onze oogst gingen we weer op huis aan en kon het grote werk beginnen: het inrichten van de kas.

Groei-groei

In de kas werden we bevangen door de hitte. Wat een temperatuurtje zeg! Poeh, poeh, tropisch klimaat. Daar gaan onze plantjes wel van groeien! Geestdriftig ging de schop de grond in en met liefde plaatsten we de bijna-groenten in de gemaakte kuilen. Het enige wat ze nu nog nodig hadden, was tijd, geduld, wat onderhoud en regelmatig wat water. Alsof we zelf weer kind waren, keken we naar de geplante groene sprietjes met blad. Groei, groei, kleine baby-plantjes, jullie kunnen het!

 

 
 

 

We hebben er één! Hij moet nog in elkaar gezet worden – wat ook nog de nodige klusuren kost – maar dan hebben we ook wat! Manlief heeft een kasje voor mij op de kop weten te tikken. Een aanwinst voor mijn moestuintje!

Heuse moestuin

Sinds vorig jaar ben ik de trotse bezitter van een heuse moestuin. Het eerste jaar was gelijk een groot succes. Alles wat ik in de grond stopte, kwam in veelvoud naar boven. Wortels, bonen, spinazie, krulsla, rucola, aardbeien, rode ui en bosui behoorden tot het selecte assortiment dat mijn moestuin te bieden had. En het smaakte naar meer. Zelfs de kinderen vergaten dat ze niet van groenten houden. Reden temeer om wederom een nieuw seizoen te draaien en dit keer is mijn hobby dus uitgebreid met een echte kas.

Eigen kweek

Heerlijk vooruitzicht om lekkere tomaten, komkommers en courgette te krijgen uit eigen kweek. Een projectje dat ik ook wil opzetten is het kweken van mijn eigen gerbera’s. Een klusje dat niet zo makkelijk is als het lijkt, want het mooie bloempje laat zich niet zo makkelijk kweken. Extra reden om deze uitdaging met twee handen aan te grijpen. Maar zover is het nog niet.

Plan de campagne

Eerst wordt er een plan de campagne gesmede voor de moestuin en kas. Want wat voor lekkers gaan we dit keer in de grond stoppen? De keuze is reuze en bij het zien van zoveel keus word ik nogal hebberig. Sterker nog volgens zoon Joep is kiezen het moeilijkste wat er is en daar sluit ik mij volledig bij aan. Ook het maken van keuzes voor gewassen is moeilijk. De succesnummers van vorig jaar staan in ieder geval weer op het lijstje – kiezen voor veiligheid - en voor in de kas staat met stip bovenaan de tomaat in verschillende variaties. Net zoals de komkommer, courgette en paprika.

Werk aan de winkel

Vorig jaar hebben we ons vooral gericht op het hoogseizoen arbeid, maar dit jaar willen we het onderste uit de kan halen met onze moestuin en daarom breiden we het plan uit naar de herfst/winter. Op de planning staat het inkopen van zaden van prei, broccoli en boerenkool en na het zomerseizoen stoppen we ze in de grond. Kortom: er is werk aan de winkel! Te beginnen met het planten van een mooie kas in de moestuin. Daarna volgt de rest!

Enjoy the sun!